W 1976 roku Dolby Laboratories wprowadziło nowa technologię zapisu dźwięku, przeznaczoną dla filmu 35-mm - Dolby Stereo. Dotychczasowy zapis na ścieżkach magnetycznych nie był kompatybilny z pierwszymi filmami monofonicznymi z lat trzydziestych gdzie zapis odbywał się na ścieżce optycznej.
W celu zapewnienia kompatybilności z taśmami monofonicznymi konieczne było umieszczenie nowych śladów stereofonicznych w tym samym miejscu, co ślad monofoniczny. W wyniku eksperymentów okazało się, że z odpowiednią, wysoką jakością można zapisać w ten sposób tylko dwa kanały i to pod warunkiem użycia systemu redukcji szumów Dolby A.
Dwa kanały dla stereofonii kinowej to jak pisałem już wcześniej stanowczo za mało. Oprócz tego określenia stereo? i surround stały się dla większości producentów filmowych synonimami i nikt nie wyobrażał sobie dobrego systemu dźwiękowego bez kanału surround. Firma Dolby Laboratories zdecydowała się wiec na kodowanie czterech kanałów informacji na dwu ścieżkach optycznych taśmy. Zapewniono w ten sposób kompatybilność i wysoka jakość odtwarzania.
Opracowana metoda kodowania wywodzi się z wykorzystywanej w systemach kwadrofonii domowej techniki matrycowania jednak z ta różnicą, że kodowane sygnały są zgodne z normą kinową czyli: lewy, prawy, centralny i surround (rys. 3,4)
System Dolby Stereo z zapisem optycznym okazał się niezwykle praktyczny i bardzo szybko zdobył uznanie na rynku. Obecnie na całym świecie znajduje się ponad 21000 sal kinowych wyposażonych w dekodery Dolby Stereo, a niemalże wszystkie filmy nagrywane są w tym formacie (ponad 4000 tytułów).
Redakcja Reklama Kontakt Nasze portale i blogi
Wszelkie prawa zastrzeżone | Dział tematyczny Mindly.pl | Zasady korzystania & Polityka prywatności
