Projekt dyrektywy: Dyrektywa COM(2000) 468 final

Projekt DYREKTYWY PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie oceny i zarządzania hałasem w środowisku

 PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

 Uwzględniając postanowienia Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, a zwłaszcza jego artykuł 175 ustęp 1,

 Uwzględniając projekt Komisji,

 Uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,

 Uwzględniając opinię Komitetu Gospodarczo-Społecznego,

 Uwzględniając opinię Komitetu ds. Regionów,

 Zważywszy, że:
 W ramach realizacji polityki Wspólnoty należy osiągnąć wysoki poziom ochrony zdrowia i środowiska; jednym z jej celów, na rzecz którego należy działać, jest ochrona przed hałasem; ludzie nie powinni być narażeni na poziomy hałasu zagrażające ich zdrowiu i jakości życia; hałas jest jednym z najbardziej pilnych problemów środowiska na obszarach miejskich oraz istnieje potrzeba podjęcia działań wobec różnych źródeł hałasu;

 W 1996 r. Komisja opublikowała Zieloną Księgę[1] o przyszłej polityce w sprawie hałasu; Komisja uznała hałas w środowisku za jeden z głównych lokalnych problemów środowiskowych w Europie; z analizy tej wyłoniły się cztery zagadnienia: rola UE w przyszłości, ramowe zasady oceny narażenia na działanie hałasu, działania wobec źródeł oraz wspieranie działań podejmowanych przez państwa członkowskie w celu ograniczenia hałasu poprzez popieranie wymiany doświadczeń; w oparciu o analizy sytuacji w zakresie hałasu i wdrażania aktualnych kierunków polityki, Komisja określiła, w jaki sposób widzi swoją rolę w ograniczaniu hałasu;

 W swojej uchwale nr A40183/97 przyjętej w dniu 10 czerwca 1997 roku, dotyczącej Zielonej Księgi Komisji o przyszłej polityce w sprawie hałasu, Parlament Europejski wyraził swoje poparcie i ponownie podkreślił, że w najbliższej przyszłości trzeba będzie określić konkretne środki i inicjatywy w ramowej dyrektywie w sprawie zmniejszenia hałasu w środowisku; Parlament Europejski odnotował, że obecne dane statystyczne i szacunki ekonometryczne dotyczące odczuwanych przez społeczeństwo rzeczywistych skutków gospodarczych i zewnętrznych kosztów hałasu są nieodpowiednie i nie zawsze udostępniane przez państwa członkowskie oraz nie opierają się na jednolitym podejściu metodologicznym; Parlament Europejski zauważył, że bardzo różnią się krajowe polityki w zakresie tego problemu i należy je skoordynować, odnotowując także częsty brak koordynacji między różnymi politykami i inicjatywami Wspólnoty dotyczącymi środowiska, przemysłu, regionów itp.; Parlament Europejski odnotował brak wiarygodnych, porównywalnych danych dotyczących sytuacji w zakresie różnych źródeł hałasu; przedstawiono wiele innych obserwacji o charakterze operacyjnym;

 Przepisy niniejszej dyrektywy muszą uwzględnić fakt, że w Komunikacie w sprawie transportu lotniczego i środowiska (COM(1999)640) przewidziano konkretną propozycję wspólnego wskaźnika poziomu hałasu i wspólną metodykę obliczania i pomiaru poziomu hałasu wokół portów lotniczych.

 Inne akty prawne Wspólnoty dotyczą ochrony zdrowia w miejscach pracy[2] i izolacji hałasu między budynkami mieszkalnymi[3]; poziom hałasu wewnątrz środków transportu i hałasu powodowanego przez urządzenia gospodarstwa domowego podlega natomiast siłom rynku.

 Konieczne są dalsze wysiłki mające na celu poprawę podstaw polityki ochrony środowiska w postaci wiarygodnych i porównywalnych danych, statystyki i wskaźników oraz metody oceny kosztów i korzyści związanych z działaniami lub brakiem działań; konieczne jest promowanie najlepszych sposobów zastosowania nowych technik i technologii.

 Konieczny jest dalszy rozwój koncepcji wspólnej odpowiedzialności, zwłaszcza poprzez wzmacnianie dialogu z zainteresowanymi stronami i z ich udziałem dzięki opracowaniu kierunków polityki i działań Wspólnoty, zwłaszcza na szczeblu lokalnym; istnieje możliwość, że wsparcie ze strony Wspólnoty zapewni bardziej spójne i skoordynowane podejście w zakresie działań na szczeblu lokalnym i regionalnym w odniesieniu do problemów o istotnym znaczeniu dla osiągania zrównoważonego rozwoju oraz będzie pobudzać wymianę informacji i doświadczeń; ustawodawstwo państw członkowskich ma często podłoże historyczne i wydaje się skomplikowane pod względem podziału kompetencji i wdrażania, za które często odpowiadają ministerstwa i resorty o odmiennej kulturze i innym zakresie odpowiedzialności.

 Zharmonizowane wskaźniki umożliwiają oparte na wiedzy określenie poziomów hałasu; opinia naukowa popiera określenie dwóch wskaźników poziomu hałasu; w przypadku wszelkich późniejszych rewizji należy wziąć pod uwagę dalsze zharmonizowane wskaźniki, w oparciu o wiedzę naukową dotyczącą skutków hałasu; obecnie państwa członkowskie nie stosują żadnych wspólnych definicji krajowych wartości dopuszczalnych poziomu hałasu powodowanego przez ruch drogowy, transport kolejowy i lotniczy oraz przemysłowy; należy określić te poziomy za pomocą wspólnego wskaźnika; państwa członkowskie powinny w ustalonym terminie poinformować Komisję, o tym, że to uczyniły; państwa członkowskie powinny złożyć oświadczenie w sprawie skutków naruszania krajowych wartości dopuszczalnych.

 Wskaźnik ten powinno się określić za pomocą spójnych metod; ponieważ metody te mogą być usprawniane i lepiej rozumiane, będzie można je ulepszać lub zastępować innymi w określonym terminie i z pomocą Komitetu; należy zapewnić oprogramowanie komputerowe służące do sporządzania map hałasu, istotne znaczenie ma dokonanie przeglądu dostępnych produktów i ustalenie, czy i w jak sposób trzeba będzie spełnić cele zapewnienia jakości.

 Wstępne badania nie wskazują na wysokie koszty na jednego mieszkańca związane ze sporządzaniem map hałasu, gdy uwzględni się w pełni korzyści; należy kierować się wielkością populacji w czasie ustalania zakresu ustawodawstwa, szczególnie, jeśli ma być prowadzona ciągła debata nad interpretacją skutków; uzasadnione jest przyjęcie harmonogramu realizacji, gdyż materialne wdrożenie i zgromadzenie danych będzie wymagać czasu i zaangażowania środków.

 Bez zobowiązania do rozwiązania kwestii nadmiernego hałasu, pokazanego na mapach, działania mające na celu opracowanie tych map nie przyniosłyby pożytku, dlatego też potrzebne są plany działań uwzględniające zasady zapobiegania, płacenia przez zanieczyszczającego, bliskości i proporcjonalności.

 Bez zobowiązania do przyjęcia wspólnych wskaźników, działania mające na celu opracowanie map i zmniejszenie hałasu nie przyniosłyby pożytku, jeśli odczuwające jego skutki społeczeństwo nie zostałoby odpowiednio poinformowane; pamiętając o zobowiązaniu Wspólnoty do działań na rzecz społeczeństwa informacyjnego, należy wybrać najwłaściwszy kanał informacyjny.

 Konieczne jest gromadzenie danych i skompilowanie odpowiednich raportów pochodzących z całej Wspólnoty, aby stworzyć podstawy dla jej przyszłej polityki i dalszego informowania obywateli Unii Europejskiej.

 Już teraz można by określić cele średnio- i długoterminowe w zakresie zmniejszenia liczby obywateli UE odczuwających skutki hałasu pochodzącego z konkretnych źródeł, pewne dalsze badania mogą przynieść wyniki wymagające jeszcze nawet pilniejszej uwagi; należy określić ostateczne terminy realizacji tych celów, zaś koszty ich realizacji muszą mieścić się w granicach dostępnych środków, z uwzględnieniem innych aspiracji w zakresie ochrony środowiska i jakości życia.

 Przepisy techniczne dotyczące metod oceny trzeba uzupełniać i w razie konieczności dostosowywać do postępu technicznego i naukowego oraz postępów w zakresie normalizacji w Europie; należy podjąć środki konieczne dla wdrożenia tej dyrektywy, o których mowa w Decyzji Komisji 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 roku w sprawie określenia trybu wykonywania nadanych Komisji uprawnień w zakresie wdrażania prawa.[4]

 Państwa członkowskie potrzebują określonego czasu na spełnienie przepisów Dyrektywy i powiadomienie o jej transpozycji.

Należy dokonać technicznej oceny Dyrektywy.

PRZYJĘŁY NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ.