Stereofoniczne systemy domowe

W eksperymentach prowadzonych przez Bell Laboratories jeszcze w latach trzydziestych używano 3 odrębnych kanałów dźwiękowych, początki techniki stereofonicznej związane były z 4-7 kanałami, natomiast gdy w 1958 roku opracowano format stereofonii domowej, użyto tylko dwu kanałów. Dlaczego?

Dwa niezależne kanały (prawy i lewy) były po prostu wszystkim, co panująca powszechnie technika zapisu płytowego LP była w stanie osiągnąć. Stereofonia dwukanałowa przyjęła się bardzo szybko na rynku głównie z tego powodu, że stanowiła ogromny postęp wobec stosowanego wcześniej zapisu monofonicznego tak, że koszty związane z jej wprowadzeniem były nieduże. Kilka lat później wprowadzona została stereofoniczna radiofonia FM, co dodatkowo utrwaliło określenie ?stereo? jako synonim systemu dwukanałowego.

Wiadomo również, że dokonywano eksperymentów z urządzeniami czterokanałowymi (kwadrofonicznymi). Wymagał on dwóch dodatkowych głośników (tylnych). Aby zapewnić kompatybilność z systemem dwukanałowym opracowano wiele metod kodowania i dekodowania czterech kanałów na dwóch ścieżkach. Wiele z tych metod opierała się na technice matrycowania, w której sygnały kanałów tylnych dodawane są z różnymi fazami do kanałów głównych.

Jednak ze względu na brak kompatybilności między systemem kodującym a systemem dekodującym, do czego dołączył się słaby marketing, ten system nie przetrwał długo. Przysłowiowym gwoździem do trumny była opinia użytkowników, którzy zauważali tylko niewielkie polepszenie odsłuchu w porównaniu z klasyczną stereofonia dwukanałową.

www.profon.pl