Édith Piaf

Biografia

Młodość i dzieciństwo spędziła na ulicach Paryża, porzucona przez matkę – śpiewaczkę kawiarnianą i wychowywana przez babkę i częściowo ojca. W wieku lat 15 zajęła się ulicznym śpiewaniem. Została odkryta w 1935 r. przez impresaria Louisa Leplée i rozpoczęła występy w jego kabarecie "Le Gerny's" przy Champs-Élysées, pod pseudonimem "La Môme Piaf" (wróbelek), który stał się później znany milionom wielbicieli jej talentu. W 1936 r. miała pierwsze nagranie dla wytwórni Polydor. W czasie wojny występowała w lokalach, współpracując z francuskim ruchem oporu.

Słynęła z niebywałej ekspresji i dramatyzmu w wykonywaniu piosenek specjalnie dla niej pisanych. Jej chropowaty i stosunkowo niski głos, kontrastował z drobną sylwetką (147 cm), co fascynowało widzów m.in. w paryskiej Olympii, z którą była przez lata związana.

Śpiewała także w USA, odnosząc spore sukcesy. Oprócz jej talentu, widzów przyciągała otaczająca Piaf legenda, wynikająca z jej przeszłości, a także nieudane związki uczuciowe, które z jednej strony zwiększały dramatyzm jej recitali, a z drugiej pogłębiały chorobę, z którą zmagała się heroicznie do końca życia. W 1935 r. w wieku 2 lat zmarła jej jedyna córka.

Osiągnąwszy szczyty kariery zaczęła pomagać młodym piosenkarzom, ułatwiając im start artystyczny (m.in. Yves Montand, z którym miała trwający kilka lat romans, Gilbert Bécaud, Charles Aznavour). Była dwukrotnie zamężna. Ze swym pierwszym mężem (Jacques Pills) wzięła ślub 20 września 1952, jednak po czterech latach, w 1956 r. rozwiedli się. 9 października 1962 r. wyszła za młodszego od siebie o 21 lat Theophanisa Lamboukasa (znanego jako Théo Sarapo), któremu usiłowała pomóc w karierze piosenkarskiej. Pomimo osobliwości tej sytuacji, krytykowanej przez wielu jej przyjaciół, Lamboukas okazał się jej wiernym przyjacielem, opiekującym się troskliwie piosenkarką aż do jej śmierci.

Piaf zmarła na raka wątroby 10 października 1963 w Grasse, jest pochowana na cmentarzu Père Lachaise. Na jej pogrzebie zebrało się 40 tysięcy ludzi, a na jej grobie do dziś są składane kwiaty. Wiele osób inspirowało się jej muzyką i pisało własne piosenki. Twórczość artystyczna Piaf należy do klasyki francuskiej piosenki i pomimo całkowicie odmienionych dzisiaj standardów i gustów jest chętnie słuchana na całym świecie i wznawiana przez wydawnictwa muzyczne.

Przyjaźniła się z Jean Cocteau, który umarł na atak serca 11 października po otrzymaniu wiadomości o jej zgonie.

W 1977 roku w Paryżu przy Crespin du Gast nr 5, powstało Muzeum Edith Piaf, w całości poświęcone artystce. Założycielem i właścicielem Muzeum jest Bernard Marchois, będący jednocześnie sekretarzem stowarzyszenia przyjaciół Edith Piaf - "Amis d'Edith Piaf". Stowarzyszenie działa od 1967 roku.


Dyskografia

    * The Voice of the Sparrow: The Very Best of Edith Piaf
    * Edith Piaf: Her Greatest Recordings 1935-1943
    * Edith Piaf: 30th Anniversaire
    * Eternelle: The Best Of (January 29, 2002)
    * Anthem to Love: All Her Greatest Songs in English
    * La Vie en Rose
    * The Very Best of Edith Piaf
    * The Rare Piaf 1950-1962
    * 75 Chansons
    * Gold Collection
    * Love and Passion
    * Edith Piaf
    * Montmartre Sur Seine
    * 48 Titres Originaux

Najbardziej znane piosenki

    * "Mon légionnaire" (1936)
    * "Le Fanion de la Légion" (1936)
    * "L'Accordéoniste" (1940)
    * "Tu es partout" (1943)
    * "La Vie en rose" (1945)
    * "Les Trois Cloches" (1945)
    * "Hymne à l'amour" (1949)
    * "Padam... Padam..." (1951)
    * "Bravo pour le clown" (1953)
    * "Sous le ciel de Paris" (1954)
    * "La goulante du Pauvre Jean" (1954)
    * "Les Amants d'un jour" (1956)
    * "La Foule" (1957)
    * "Milord" (1959)
    * "Non, je ne regrette rien" (1960)
    * "Le chant d'amour" (1963)
    * "À quoi ça sert l'amour ?"
    * "Le prisonnier de la tour"
    * "L'Homme à la moto"
    * "Mon Dieu"
    * "Mon manège à moi"