Natasza Czarmińska

Działalność muzyczna

Lauretka kilku nagród VIII Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie w 1971. W kolejnych latach wielokrotnie występowała w Piwnicy pod Baranami, na festiwalach krajowych i zagranicznych. Uczestniczyła m.in. w pierwszym Festiwalu Piosenki Prawdziwej w Gdańsku, ale także kilkakrotnie w festiwalu w Opolu.

Współpracowała z kompozytorami, m.in. Janem Kantym Pawluśkiewiczem, Wojciechem Trzcińskim i Stefanem Brzozowskim; pierwsza wykonawczyni utworów Zbigniewa Herberta w aranżacji muzycznej (Do Marka Aurelego, Późnojesienny wiersz Pana Cogito, Prośba). Wśród artystów, z którymi występowała, można wymienić Jacka Kaczmarskiego, Przemysława Gintrowskiego i Zbigniewa Łapińskiego.

Na recitalach, obok utworów muzycznych, recytowała poezję: m.in. Herberta, Rilkego i Miłosza; sama także pisała wiersze. Występowała w teatrze (Ostatnia wieczerza Janusza Wiśniewskiego, Teatr Ateneum, reż. Marek Grzesiński; monodram własnego autorstwa na podstawie pamiętników Isadory Duncan, reż. M. Grzesiński; musical Pieśń o Drodze, Teatr im. Jaracza w Olsztynie) oraz filmach fabularnych (Sekret Enigmy, Kung-fu, Indeks, Grzechy dzieciństwa).
Dyskografia [edytuj]

W 2004 wydana została jedyna płyta dokumentująca jej twórczość.

Natasza Czarmińska (2004, płyta CD)

   1. Ostatnia Jednorogini
   2. Godzina się zniża
   3. Prośba
   4. Szewczyk
   5. Późnojesienny wiersz Pana Cogito
   6. Do Marka Aurelego
   7. Une femme
   8. Legion
   9. Obudźmy się
  10. Wiersz księżycowy
  11. Podróż
  12. Chose
  13. Kiedy przyjdziesz do mnie biała
  14. Kołysanka dla Kleopatry
  15. Seuil
  16. Powiedział mi, że nie jest tylko Bogiem
  17. Nie śpiewaj o mnie

Działalność pozamuzyczna

W 1981 ukończyła reżyserię w Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi i krótko przed wprowadzeniem stanu wojennego wyjechała do Francji. Na emigracji stworzyła wiele filmów dokumentalnych oraz działała w środowiskach wspierających "Solidarność". Prowadziła także studia poznawcze tradycji duchowych różnych kultur oraz medycyny alternatywnej.

Po powrocie do Polski w 1992 wydała m.in. dwie książki dotyczące numerologii – Liczby Losu i Liczby Losu a wolność wewnętrzna, współpracowała z miesięcznikiem "Twój Styl" (eseje numerologiczne) oraz Radiem Zet (audycje o numerologii i wiedzy duchowej). Była także autorką kilku niezrealizowanych scenariuszy telewizyjnych, sporadycznie występowała.

Zmarła w warszawskim hospicjum onkologicznym; na kilka dni przed jej śmiercią ukazała się pierwsza płyta CD z jej nagraniami.

Filmografia

Niektóre filmy dokumentalne:

    * Naissance du 3-eme type
    * Jestem Żydem, bo tak mi się podoba
    * Gdzie indziej
    * portrety polskich artystów pracujących w Paryżu, m.in. Agnieszki Holland, Kazimierza Brandysa, Jana Lebensteina, Stanisława Syrewicza