Prawa własności intelektualnej i ich związek z własnością materialną

Jak już wspomniano, prawa własności intelektualnej, a przynajmniej patenty i prawa autorskie, można uważać za prawa do dóbr idealnych.[33] Ważną implikacją tego stwierdzenia jest, iż posiadanie idei czy obiektu idealnego daje dysponentowi prawo do każdego ich materialnego wytworu. Jako przykład można podać książkę chronioną prawami autorskimi. Posiadacz praw do książki (nazwijmy go właścicielem A) ma zasadniczo prawo do obiektu idealnego, zbioru myśli, jaką owa książka stanowi w materialnej postaci. Tymczasem system praw autorskich daje A prawo do każdego powielenia słów się w niej znajdujących, więc, w konsekwencji, A ma prawo do każdej jej materializacji, tj. prawo do każdej fizycznej wersji owej chronionej przez system prawny uznający prawo autorskie książki.

Po napisaniu przez siebie opowiadania, A zdobywa prawa autorskie do swojej „pracy.” Jeśli sprzedaje komuś (powiedzmy B) fizyczną kopię opowiadania w postaci wydawnictwa książkowego, B jest właścicielem jedynie papieru. B nie posiada samego „dzieła” i, co więcej, nie ma prawa do zrobienia jego kopii, nawet przy wykorzystaniu własnego papieru i atramentu. B nie może więc używać swojego mienia, by wykonać jeszcze jedną kopię książki A. Tylko A ma bowiem prawo ją kopiować (stąd copyright).

Podobnie, posiadanie przez A patentu daje mu prawo do powstrzymania osób trzecich przed wdrożeniem opatentowanego wynalazku, nawet jeśli owe osoby pragną skorzystać w tym celu ze swojej własności. Tak oto kontrolowanie niematerialnych dóbr przez A, daje mu w pewnym stopniu władzę – własność – nad materialnym mieniem nieprzebranych rzesz innych jednostek. Patent i prawa autorskie nieodmiennie przenoszą częściową własność fizycznych obiektów z ich naturalnych właścicieli na osoby wynalazców, innowatorów i artystów.