Przypisy

Przedmowa

1. David Pogue, Don’t Just Chat, Do Something, „New York Times”, 30 stycznia 2000.
2. Richard M. Stallman, Free Software, Free Society, Joshua Gay (red.), Boston 2002, GNU Press, s. 57.
3. William Safire, The Great Media Gulp, „New York Times”, 22 maja 2003.

Wprowadzenie

1. St. George Tucker, Blackstone’s Commentaries 3, South Hackensack, New Jersey 1969, Rothman Reprints, s. 18.
2. USA v. Causby, U. S. 328 (1946), s. 256, 261. Sąd nie orzekł, że można to uznać za „wywłaszczenie”, nawet jeśli korzystanie przez rząd z należącej doń ziemi spowodowało utratę wartości ziemi Causbych. Na ten przykład zwrócił moją uwagę znakomity tekst Keitha Aoki, (Intellectual) Property and Sovereignty: Notes Toward a Cultural Geography of Authorship, „Stanford Law Review”, vol. 48, 1996, s. 1293, 1333. Zob. także: Paul Goldstein, Real Property, Mineola, New York 1984, Foundation Press, s. 1112–1113.
3. Lawrence Lessing, Man of High Fidelity: Edwin Howard Armstrong, Philadelphia 1956, J. B. Lipincott Company, s. 209.
4. Zob. Saints: The Heroes and Geniuses of the Electronic Era, First Electronic Church of America, www.webstationone.com/fecha, dostępne przez link #1.
5. Lawrence Lessing, Man of High Fidelity, s. 226.
6. Ibid., s. 256.
7. Amanda Lenhart, The Ever-Shifting Internet Population: A New Look at Internet Access and the Digital Divide, Pew Internet and American Life Project, 15 kwietnia 2003, s. 6, dostępny przez link #2.
8. Nie jest to jedyny cel praw autorskich, chociaż jest to zdecydowanie najważniejszy cel tych z nich, które zostały ustanowione na mocy konstytucji federalnej. Historycznie rzecz biorąc, państwowe prawo autorskie chroniło nie tylko interes komercyjny, związany z wydawaniem, ale również prawo do prywatności. Przyznając autorom wyłączne prawo decydowania o pierwszej publikacji, państwowe prawo autorskie dawało im możliwość kontrolowania rozprzestrzeniania się wiadomości, które ich dotyczą. Zob. Samuel D. Warren i Louis D. Brandeis, The Right to Privacy, „Harvard Law Review”, vol. 4, 1890, s. 193, 198–200.
9. Zob. Jessica Litman, Digital Copyright, New York 2001, Prometheus Books, rozdz. 13.
10. Amy Harmon, Black Hawk Download: Moving Beyond Music, Pirates Use New Tools to Turn the Net into an Illicit Video Club, „New York Times”, 17 stycznia 2002.
11. Neil W. Netanel, Copyright and a Democratic Civil Society, „Yale Law Journal”, vol. 106, nr 2, 1996, s. 283.

„Piractwo”

1. Bach v. Longman, 98 Eng. Rep. 1274 (1777) (Mansfield).
2. Zob. Rochelle Dreyfuss, Expressive Genericity: Trademarks as Language in the Pepsi Generation, „Notre Dame Law Review”, vol. 65, 1990, s. 397.
3. Lisa Bannon, The Birds May Sing, but Campers Can’t Unless They Pay Up, „Wall Street Journal”, 21 sierpnia 1996, dostępny przez link #3; Jonathan Zittrain, Calling Off the Copyright War: In Battle of Property vs. Free Speech, No One Wins, „Boston Globe”, 24 listopada 2002.
4. W swojej książce The Rise of the Creative Class (New York 2002, Basic Books), Richard Florida dokumentuje przemianę istoty pracy, polegającą na rosnącym znaczeniu pracy twórczej. Książka ta nie dotyczy jednak bezpośrednio warunków prawnych, w których twórczość ta jest możliwa, lub w których jest tłumiona. Zdecydowanie zgadzam się z nim, gdy idzie o wagę i znaczenie tej zmiany, ale uważam zarazem, że zaistnienie warunków, które na nią pozwolą, nie jest wcale takie pewne.

Rozdział pierwszy: Twórcy

1. Leonard Maltin, Of Mice and Magic: A History of American Animated Cartoons, New York 1987, Penguin Books, s. 34–35.
2. Jestem wdzięczny Davidowi Gersteinowi i jego dokładnej relacji, przedstawionej w linku #4. Według Dave’a Smitha z Archiwów Disneya, Disney zapłacił tantiemy za wykorzystanie w filmie Parowiec Willie muzyki do pięciu piosenek: Steamboat Bill, The Simpleton (Delille), Mischief Makers (Carbonara), Joyful Hurry No. 1 (Baron) i Gawky Rube (Lakay). Szósta piosenka, The Turkey in the Straw, przeszła już wcześniej do domeny publicznej. List Davida Smitha do Harry’ego Surdena z 10 lipca 2003 roku, w archiwum autora.
3. Był on również fanem domeny publicznej. Zob. Chris Sprigman, The Mouse that Ate the Public Domain, FindLaw, 5 marca 2002, link #5.
4. Do 1976 roku prawo autorskie przyznawało autorowi możliwość uzyskania dwóch okresów ochrony praw autorskich: początkowego oraz odnowionego. Obliczyłem „przeciętny” okres ochrony praw autorskich, wyznaczając średnią ważoną ogólnej liczby rejestracji dla każdego roku oraz udział odnowień. Jeśli więc w pierwszym roku zostają zarejestrowane prawa autorskie do stu utworów, a tylko piętnaście zostaje odnowionych, a czas trwania odnowionej ochrony wynosi 28 lat, to średni czas trwania ochrony praw autorskich wynosi 32,2 roku. Dane dotyczące odnowień i inne z tym związane można znaleźć na stronie WWW tej książki – dostępne przez link #6.
5. Znakomita historia odnośnie tych kwestii – zob. Scott McCloud, Reinventing Comics, New York 2000, Perennial.
6. Zob. Salil K. Mehra, Copyright and Comics in Japan: Does Law Explain Why All the Comics My Kid Watches Are Japanese Imports?, „Rutgers Law Review” vol. 55, nr 1, 2002, s. 155, 182. „Być może istnieje zbiorowa racjonalność ekonomiczna, która powoduje, że artyści rysujący mangę i anime nie podejmują kroków prawnych, jeśli ich prawa zostaną naruszone. Jedna z hipotez głosi, że sytuacja artystów rysujących mangę będzie lepsza, jeśli odłożą oni na bok swoje własne, indywidualne interesy i nie będą dochodzić swoich praw. Właściwie mamy tu do czynienia z rozwiązaniem typu dylemat więźnia”.
7. Pojęcie własności intelektualnej jest stosunkowo nowe. Zob. Siva Vaidhyanathan, Copyrights and Copywrongs, New York 2000, New York University Press, s. 11. Zob. także Lawrence Lessig, The Future of Ideas, New York 2001, Random House, s. 293, przypis 26. Pojęcie to dobrze oddaje zbiór praw „własności” [do którego się odnosi] – prawo autorskie, patenty, znak handlowy i tajemnicę handlową – jednakże natura tych praw jest bardzo zróżnicowana.

Rozdział drugi: „Naśladowcy”

1. Reese V. Jenkins, Images and Enterprise, Baltimore 1975, Johns Hopkins University Press, s. 112.
2. Brian Coe, The Birth of Photography, New York 1977, Taplinger Publishing, s. 53.
3. Jenkins, Images and Enterprise, s. 177.
4. Na podstawie wykresu zawartego w: Jenkins, Images and Enterprise, s. 178.
5. Coe, The Birth of Photography, s. 58.
6. Ilustrację mogą stanowić następujące sprawy: Pavesich v. N. E. Life Ins. Co., 50 S. E. 68 (Ga. 1905); Foster-Milburn Co. v. Chinn, 123090 S. W. 364, 366 (Ky. 1909); Corliss v. Walker, 64 F. 280 (Mass. Dist. Ct. 1894).
7. Samuel D. Warren and Louis D. Brandeis, The Right to Privacy, „Harvard Law Review” vol. 4, 1890, s. 193.
8. Zob. Melville B. Nimmer, The Right of Publicity, „Law and Contemporary Problems”, vol. 19, 1954, s. 203; William L. Prosser, Privacy, „California Law Review”, vol. 48, 1960, s. 398–407; White v. Samsung Electronics America, Inc., 971 F. 2d 1395 (9th Cir. 1992), cert. denied, 508 U. S. 951 (1993).
9. H. Edward Goldberg, Essential Presentation Tools: Hardware and Software You Need to Create Digital Multimedia Presentations, Cadalyst, 1 luty 2002, dostępny przez link #7.
10. Judith Van Evra, Television and Child Development, Hillsdale, New Jersey 1990, Lawrence Erlbaum Associates; Findings on Family and TV Study, „Denver Post”, 25 maja 1997, s. B6.
11. Wywiad z Elizabeth Daley i Stephanie Barish, 13 grudnia 2002.
12. Zob. Scott Steinberg, Crichton Gets Medieval on PCs, „E! online”, 4 listopada 2000, dostępny przez link #8; Timeline, 22 listopada 2000, dostępny przez link #9.
13. Wywiad z Daley i Barish.
14. Ibid.
15. Zob. np. Alexis de Tocqueville, O demokracji w Ameryce, t. 1, rozdz. 16, przeł. Barbara Janicka i Marcin Król, Kraków 1996, Znak.
16. Bruce Ackerman i James Fishkin, Deliberation Day, „Journal of Political Philosophy” vol. 10, nr 2, 2002, s. 129.
17. Cass Sunstein, Republic.com, Princeton 2001, Princeton University Press, s. 65–80, 175, 182, 183, 192.
18. Noah Shachtman, With Incessant Postings, a Pundit Stirs the Pot, „New York Times”, 16 stycznia 2003, s. G5.
19. Wywiad telefoniczny z Davidem Winerem, 16 kwietnia 2003.
20. John Schwartz, Loss of the Shuttle: The Internet; A Wealth of Information Online, „New York Times”, 2 lutego 2003, s. A28; Staci D. Kramer, Shuttle Disaster Coverage Mixed, but Strong Overall, „Online Journalism Review”, 2 stycznia 2003, dostępny przez link #10.
21. Zob. Michael Falcone, Does an Editor’s Pencil Ruin a Web Log?, „New York Times”, 29 września 2003, s. C4. („Nie wszystkie instytucje medialne są tak przychylne tworzeniu blogów przez swoich pracowników. Kevin Sites, korespondent CNN w Iraku, który 9 marca rozpoczął tworzenie blogu o własnych korespondencjach wojennych, zakończył dodawanie informacji dwanaście dni później, na żądanie swoich szefów. W ubiegłym roku Steve Olafson, reporter „Houston Chronicle”, został zwolniony z pracy za utrzymywanie osobistego Webbloga, publikowanego pod pseudonimem. Zajmował się w nim sprawami i ludźmi, o których wcześniej pisał.
22. Zob. np. Edward Felten i Andrew Appel, Technological Access Control Interferes with Noninfringing Scholarship, „Communications of the Association for Computer Machinery”, vol. 43, 2000, s. 9.

Rozdział trzeci: Katalogi

1. Tim Goral, Recording Industry Goes After Campus P-2-P Networks: Suit Alleges $97.8 Billion in Damages, „Professional Media Group LCC” vol. 6, 2003, s. 5; dostępny w: 2003 WL 55179443.
2. Occupational Employment Survey, Departament Pracy Stanów Zjednoczonych (2001) (27-2042–Musicians and Singers). Zob. także: National Endowment for the Arts, More Than One in a Blue Moon (2000).
3. Douglas Lichtman przedstawił zbliżony pogląd w artykule: KaZaA and Punishment, „Wall Street Journal”, 10 września 2003, s. A24.

Rozdział czwarty: „Piraci”

1. Jestem wdzięczny Peterowi DiMauro za naprowadzenie mnie na trop tej zadziwiającej historii. Zob. także Siva Vaidhyanathan, Copyrights and Copywrongs, New York 2000, New York University Press, s. 87–93, gdzie „przygody” Edisona z prawem autorskim i patentami są opisane ze szczegółami.
2. J.A. Aberdeen, Hollywood Renegades: The Society of Independent Motion Picture Producers, Los Angeles 2000, Cobblestone Entertainment; oraz rozszerzone teksty umieszczone w: The Edison Movie Monopoly: The Motion Picture Patents Company vs. the Independent Outlaws, dostępne przez link #11. Omówienie motywów ekonomicznych, które stały za tymi ograniczeniami, oraz za ograniczeniami nałożonymi na nagrania przez firmę Victor, można znaleźć w pracy Randala C. Pickera, From Edison to the Broadcast Flag: Mechanisms of Consent and Refusal and the Propertization of Copyright (wrzesień 2002), University of Chicago Law School, James M. Olin Program in Law and Economics, Working Paper No. 159.
3. Marc Wanamaker, The First Studios, „The Silents Majority”, tekst zarchiwizowany w linku #12.
4. To Amend and Consolidate the Acts Respecting Copyright: Przesłuchanie dotyczące S. 6330 oraz H.R. 19853 przed (Połączonymi) Komisjami ds. Patentów, 59th Cong. 59, 1st sess. (1906) (oświadczenie senatora Alfreda B. Kittredge’a z Południowej Dakoty, przewodniczącego sesji), przedrukowane w: Legislative History of the 1909 Copyright Act, E. Fulton Brylawski i Abe Goldman (red.), South Hackensack, New Jersey 1976, Rothman Reprints.
5. To Amend and Consolidate the Acts Respecting Copyright, 223 (oświadczenie Nathana Burkana, prawnika Music Publishers Association).
6. To Amend and Consolidate the Acts Respecting Copyright, 226 (oświadczenie Nathana Burkana, prawnika Music Publishers Association).
7. To Amend and Consolidate the Acts Respecting Copyright, 23 (oświadczenie Johna Philipa Sousy, kompozytora).
8. To Amend and Consolidate the Acts Respecting Copyright, 283–284 (oświadczenie Alberta Walkera, przedstawiciela Auto-Music Perforating Company of New York).
9. To Amend and Consolidate the Acts Respecting Copyright, 376 (memorandum przygotowane przez Philipa Mauro, głównego radcę prawnego ds. patentów American Graphophone Company Association).
10. Copyright Law Revision: Przesłuchanie dotyczące S. 2499, S. 2900, H.R. 243, oraz H.R. 11794 przed (połączonymi) Komisjami ds. Patentów, 60th Cong., 1st sess., 217 (1908) (oświadczenie senatora Reeda Smoota, przewodniczącego sesji), przedrukowane w: Legislative History of the 1909 Copyright Act, E. Fulton Brylawski i Abe Goldman (red.), South Hackensack, New Jersey 1976, Rothman Reprints.
11. Copyright Law Revision: Raport dołączony do H.R. 2512, House Committee on the Judiciary, 90th Cong., 1st sess., House Document no. 83, 66 (8 marca 1967). Jestem wdzięczny Glennowi Brownowi za zwrócenie mojej uwagi na ten raport.
12. Zob. 17 United States Code, artykuł 106 i 110. Początkowo firmy nagraniowe umieszczały [na nagraniach] napis „Zakaz transmitowania przez radio” oraz inne komunikaty mające ograniczyć możliwość odtwarzania nagrań w stacjach radiowych. Sędzia Learned Hand odrzucił twierdzenie, jakoby ostrzeżenia dołączane do nagrań mogły ograniczać prawa stacji radiowych.. Zob. RCA Manufacturing Co. v. Whiteman, 114 F. 2d 86 (2nd Cir. 1940). Zob. także Randal C. Picker, From Edison to the Broadcast Flag: Mechanisms of Consent and Refusal and the Propertization of Copyright, „University of Chicago Law Review” vol. 70, 2003, s. 281.
13. Copyright Law Revision–CATV: Przesłuchanie dotyczące: S. 1006 przed Podkomisją ds. Patentów, Znaków Handlowych i Praw Autorskich Senackiej Komisji ds. Sądownictwa, 89th Cong., 2nd sess., 78 (1966) (oświadczenie Rosela H. Hyde’a, przewodniczącego Federalnej Komisji Komunikacji).
14. Copyright Law Revision–CATV, 116 (oświadczenie Douglasa A. Anello, głównego radcy prawnego National Association of Broadcasters).
15. Copyright Law Revision–CATV, 126 (oświadczenie Ernesta W. Jennesa, głównego radcy prawnego Association of Maximum Service Telecasters, Inc.).
16. Copyright Law Revision–CATV, 169 (wspólne oświadczenie Arthura B. Krima, prezesa United Artists Corp. oraz Johna Sinna, prezydenta United Artists Television, Inc.).
17. Copyright Law Revision–CATV, 209 (oświadczenie Charltona Hestona, prezesa Screen Actors Guild).
18. Copyright Law Revision–CATV, 216 (oświadczenie Edwina M. Zimmermana, zastępcy prokuratora generalnego).
19. Zob. np., National Music Publisher’s Association, The Engine of Free Expression: Copyright on the Internet–The Myth of Free Information, dostępny przez link #13. „Zagrożenie piractwem – wykorzystywaniem czyjejś pracy twórczej bez pozwolenia i rekompensaty – wzrosło z pojawieniem się internetu”.

Rozdział piąty: „Piractwo”

1. Zob. IFPI (International Federation of the Phonographic Industry), The Recording Industry Commercial Piracy Report 2003, lipiec 2003, dostępny przez link #14. Zob. także Ben Hunt, Companies Warned on Music Piracy Risk, „Financial Times”, 14 luty 2003, s. 11.
2. Zob. Peter Drahos i John Braithwaite, Information Feudalism: Who Owns the Knowledge Economy?, New York 2003, The New Press, s. 10–13, 209. Porozumienie w Sprawie Handlowych Aspektów Praw Własności Intelektualnej (The Trade-Related Aspects of Intellectual Property Rights – TRIPS) zobowiązuje państwa-sygnatariuszy do stworzenia administracyjnych gwarancji praw własności intelektualnej oraz do stworzenia systemu egzekwowania tych praw, co dla krajów rozwijających się jest propozycją kosztowną. Co więcej, prawa patentowe mogą doprowadzić do podwyższenia cen w tak podstawowej gałęzi gospodarki jak rolnictwo. Krytycy TRIPS kwestionują dysproporcje pomiędzy ciężarami narzuconymi krajom rozwijającym się oraz korzyściami przysługującymi krajom uprzemysłowionym. TRIPS pozwala rządom na wykorzystywanie patentów do celów publicznych – na niekomercyjne wykorzystywanie patentów bez pozwolenia ich posiadaczy. Kraje rozwijające się mogą wykorzystać tę możliwość, by skorzystać z zagranicznych patentów po niższych cenach. Z punktu widzenia krajów rozwijających się, strategia TRIPS jest obiecująca.
3. Analizę ekonomicznych skutków technologii kopiowania można znaleźć u Stana Liebowitza, Rethinking the Network Economy, New York 2002, Amacom, s. 144–90. „W niektórych przypadkach (...) wpływ piractwa na możliwości uzyskania przez posiadaczy praw autorskich odpowiedniego wynagrodzenia za pracę będzie bez znaczenia. Jednym z oczywistych przypadków jest sytuacja, w której jednostka angażująca się w piractwo, nie nabyłaby oryginału, nawet gdyby nie istniały możliwości podejmowania działań pirackich”, Ibid., s. 149.
4. Sprawa Bach v. Longman, 98 Eng. Rep. 1274 (1777).
5. Zob. Clayton M. Christensen, The Innovator’s Dilemma: The Revolutionary National Bestseller That Changed the Way We Do Business, New York 2000, HarperBusiness. Profesor Christensen bada, dlaczego firmy, które stworzyły i zdominowały rynek produktów pewnego rodzaju, często nie są w stanie znaleźć dla nich takiego zastosowania, które byłoby najbardziej twórcze i zmieniało paradygmat. Tego rodzaju praca zazwyczaj przypada w udziale innowatorom z zewnątrz, którzy w pomysłowy sposób przekształcają istniejącą technologię. Omówienie pomysłów Christiansena – zob. Lawrence Lessig, The Future of Ideas, s. 89–92, 139.
6. Zob. Carolyn Lochhead, Silicon Valley Dream, Hollywood Nightmare, „San Francisco Chronicle”, 24 września 2002, s. A1; Rock ‘n’ Roll Suicide, „New Scientist”, 6 lipieca 2002, s. 42; Benny Evangelista, Napster Names CEO, Secures New Financing, „San Francisco Chronicle”, 23 maja 2003, s. C1; Napster’s Wake-Up Call, „Economist”, 24 czerwca 2000, s. 23; John Naughton, Hollywood at War with the Internet, „Times” (London), 26 lipca 2002, s. 18.
7. Zob. Ipsos-Insight, TEMPO: Keeping Pace with Online Music Distribution (wrzesień 2002), gdzie można znaleźć dane wskazujące, że 28 procent Amerykanów w wieku 12 lat i starszych ściągało muzykę z internetu, a 30 procent słuchało plików muzycznych znajdujących się w ich komputerach w postaci cyfrowej.
8. Amy Harmon, Industry Offers a Carrot in Online Music Fight, „New York Times”, 6 czerwca 2003, s. A1.
9. Zob. Liebowitz, Rethinking the Network Economy, s. 148–149.
10. Zob. Cap Gemini Ernst & Young, Technology Evolution and the Music Industry’s Business Model Crisis (2003), s. 3. Raport ten opisuje wysiłki przemysłu muzycznego z lat 70., zmierzające do napiętnowania rozwijającej się praktyki przegrywania kaset, a obejmujące m.in. kampanię reklamową wykorzystującą znak czaszki w kształcie kasety, opatrzony podpisem „Domowe przegrywanie zabija muzykę”. Gdy zagrożeniem stały się cyfrowe taśmy audio, Biuro Badań Technicznych Kongresu (Office of Technology Assessment, OTA) przeprowadziło badanie sondażowe dotyczące zachowań konsumentów. W 1988 roku, 40 procent konsumentów mających więcej niż 10 lat przegrywało muzykę do formatu kasetowego. Kongres Stanów Zjednoczonych, Office of Technology Assessment, Copyright and Home Copying: Technology Challenges the Law, OTA-CIT-422, Washington, D.C., October 1989, U. S. Government Printing Office, s. 145–156.
11. Kongres Stanów Zjednoczonych, Copyright and Home Copying, s. 4.
12. Zob. Recording Industry Association of America, 2002 Yearend Statistics, dostępny przez link #15. Późniejszy raport wskazywał nawet większe straty. Zob. Recording Industry Association of America, Some Facts About Music Piracy, 25 czerwca 2003, dostępny przez link #16: „W ciągu ostatnich 4 lat w Stanach Zjednoczonych, liczba sprzedanych jednostek z nagraniami muzycznymi spadła o 26 procent z 1,16 miliarda jednostek w 1999 roku do 860 milionów jednostek w 2002 roku (oparte na jednostkach będących w obrocie). Jeśli chodzi o wielkość sprzedaży, przychody zmalały o 14 procent, z 14,6 miliarda dolarów w 1999 roku do 12,6 miliarda dolarów w ubiegłym roku (w oparciu o wartość dolarów amerykańskich w okresie obrotu)”.
13. Jane Black, Big Music’s Broken Record, „BusinessWeek online”, 13 lutego 2003, dostępny przez link #17.
14. Ibid.
15. Zgodnie z jednym z szacunków, 75 procent muzyki wydanej przez główne firmy przemysłu muzycznego nie ma już w sprzedaży. Zob. Online Entertainment and Copyright Law–Coming Soon to a Digital Device Near You, Przesłuchanie przed Senacką Komisją ds. Sądownictwa, 107th Cong., 1st sess. (3 kwietnia 2001) – oświadczenie przygotowane przez Future of Music Coalition – dostępne przez link #18.
16. Choć brak szacunków liczby istniejących sklepów z używanymi nagraniami, to w 2002 roku w Stanach Zjednoczonych było 7198 sprzedawców używanych książek, co oznacza wzrost o 20 procent od roku 1993. Zob. Book Hunter Press, The Quiet Revolution: The Expansion of the Used Book Market (2002), dostępny przez link #19. Sprzedaż używanych nagrań w 2002 roku ocenia się na 260 milionów dolarów. Zob. National Association of Recording Merchandisers, 2002 Annual Survey Results, dostępny przez link #20.
17. Zob. Transcript of Proceedings, In Re: Napster Copyright Litigation, w: 34–35 (N.D. Cal., 11 lipca 2001), nos. MDL-00-1369 MHP, C 99-5183 MHP, dostępny przez link #21. Obliczenia dotyczące tej sprawy oraz negatywnych skutków dla Napstera, zob. Joseph Menn, All the Rave: The Rise and Fall of Shawn Fanning’s Napster, New York 2003, Crown Business, s. 269–282.
18. Copyright Infringements (Audio and Video Recorders): Przesłuchanie dotyczące S. 1758 przed Senacką Komisją ds. Sądownictwa, 97th Cong., 1st and 2nd sess., s. 459 (1982) (zeznanie Jacka Valentiego, prezydenta Motion Picture Association of America, Inc.).
19. Copyright Infringements (Audio and Video Recorders), s. 475.
20. Universal City Studios, Inc. v. Sony Corp. of America, 480 F. Supp. 429, 438 (C.D. Cal., 1979).
21. Copyright Infringements (Audio and Video Recorders), s. 485 (zeznanie Jacka Valentiego).
22. Universal City Studios, Inc. v. Sony Corp. of America, 659 F. 2d 963 (9th Cir. 1981).
23. Sony Corp. of America v. Universal City Studios, Inc., 464 U. S. 417, 431 (1984).
24. Są to najważniejsze przykłady w naszej historii, ale znane są także i inne. Aby zminimalizować ryzyko piractwa, Kongres poddał regulacji technologię cyfrowego zapisu taśm audio (digital audio tape – DAT). W ramach środków zaradczych Kongres nałożył ograniczenia na producentów DAT, polegające na opodatkowaniu sprzedaży taśm oraz kontrolowaniu technologii DAT. Zob. Audio Home Recording Act z 1992 roku (Tytuł 17 United States Code), Pub. L. No. 102-563, 106 Stat. 4237, skodyfikowany w 17 U. S. C. §1001. Jednak także ta regulacja nie eliminuje możliwości „jazdy na gapę” w znaczeniu, które opisałem. Zob. Lawtence Lessig, The Future of Ideas, s. 71. Zob. także Randal C. Picker, From Edison to the Broadcast Flag: Mechanisms of Consent and Refusal and the Propertization of Copyright, „University of Chicago Law Review” vol. 70, 2003, s. 293–296.
25. Sony Corp. of America v. Universal City Studios, Inc., 464 U. S. 417, 432 (1984).
26. John Schwartz, New Economy: The Attack on Peer-to-Peer Software Echoes Past Efforts, „New York Times”, 22 września 2003, s. C3.

„Własność”

1. List Thomasa Jeffersona do Isaaca McPhersona (z 13 sierpnia 1813), w: The Writings of Thomas Jefferson, vol. 6, Andrew A. Lipscomb i Albert Ellery Bergh (red.), 1903, s. 330, 333–334.
2. Przedstawiciele realizmu prawniczego wprowadzili do amerykańskiego prawa pogląd, że wszelkie prawa własności są niematerialne. Prawo własności to po prostu prawo, przysługujące jednostce wobec świata do dokonywania, albo nie, określonych czynów które mogą, ale nie muszą dotyczyć obiektów fizycznych. Prawo samo w sobie jest niematerialne, nawet jeśli obiekt z którym (metaforycznie) się łączy jest namacalny. Zob. Adam Mossoff, What Is Property? Putting the Pieces Back Together, „Arizona Law Review” vol. 45, 2003, s. 373, 429 przypis 241.

Rozdział szósty: Założyciele

1. O Jacobie Tonsonie pamięta się zwykle z powodu jego powiązań z wybitnymi osobistościami XVIII–wiecznych kręgów literackich, zwłaszcza Johnem Drydenem. Pamięta się także jego udane „ostateczne wydania” klasycznych dzieł. Obok Romea i Julii wydał zadziwiający zbiór dzieł, które nadal pozostają żelaznymi pozycjami kanonu literatury angielskiej. Należą do nich, między innymi, dzieła zebrane Szekspira, Bena Jonsona, Johna Miltona i Johna Drydena. Zob. Keith Walker, Jacob Ton-son, Bookseller, „American Scholar” nr 3, vol. 61, 1992, s. 424–431.
2. Lyman Ray Patterson, Copyright in Historical Perspective, Nashville 1968, Vanderbilt University Press, s. 151–152.
3. Siva Vaidhyanathan przekonująco dowodzi, że błędem jest nazywanie tego „prawem do kopiowania”. Zob. Vaidhyanathan, Copyrights and Copywrongs, s. 40.
4. Philip Wittenberg, The Protection and Marketing of Literary Property, New York 1937, J. Messner, Inc., s. 31.
5. List do Deputowanego w sprawie Ustawy, obecnie przedłożonej Izbie Gmin, zmierzającej do zwiększenia skuteczności Aktu ustanowionego w ósmym roku panowania królowej Anny, a zatytułowanej Akt wspierający nauczanie przez nadanie prawa wykonywania kopii wydrukowanych ksiąg autorom bądź nabywcom takich kopii w czasie w niej określonym (Londyn, 1735), w: Brief Amici Curiae of Tyler T. Ochoa et al., s. 8, Eldred v. Ashcroft, 537 U.S. 186 (2003) (No. 01-618).
6. Lyman Ray Patterson, Free Speech, Copyright, and Fair Use, „Vanderbilt Law Review”, vol. 40, 1987, s. 28. Zob. także przekonujące przedstawienie tego zagadnienia w: Vaidhyanathan, Copyrights and Copywrongs, s. 37–48.
7. Pełne ujęcie tego zagadnienia: zob. David Saunders, Authorship and Copyright, London 1992, Routledge, s. 62–69.
8. Mark Rose, Authors and Owners, Cambridge 1993, Harvard University Press, s. 92.
9. Ibid., s. 93.
10. Patterson, Copyright in Historical Perspective, s. 167 (cytat z Boswella).
11. Howard B. Abrams, The Historic Foundation of American Copyright Law: Exploding the Myth of Common Law Copyright, „Wayne Law Review”, vol. 29, 1983, s. 1152.
12. Ibid., s. 1156.
13. Rose, Authors and Owners, s. 97.
14. Ibid.

Rozdział siódmy: Nagrywacze

1. Znakomitą argumentację za tezą, że w tego rodzaju przypadku mamy do czynienia z „dozwolonym użytkiem”, chociaż prawnicy nie pozwalają na uznanie tego za „dozwolony użytek”, można znaleźć w pracy Richarda A. Posnera i Williama F. Pa-try’ego, Fair Use and Statutory Reform in the Wake of Eldred (szkic w archiwum autora), University of Chicago Law School, 5 sierpnia 2003.

Rozdział ósmy: Przerabiacze

1. Z technicznego punktu widzenia, prawa własności, których status miał ustalić Al-ben, dotyczyły pierwszego wykorzystania – chodziło zatem o prawo artystów do sprawowania kontroli nad komercyjnym wykorzystywaniem ich prac. Jednakże, jak pokazuje niniejszy rozdział, takie prawa też stanowią barierę dla twórczości opierającej się na zasadzie „ripowania, miksowania i wypalania”.
2. U.S. Department of Commerce Office of Acquisition Management, Seven Steps to Performance-Based Services Acquisition, dostępny przez link #22.

Rozdział dziewiąty: Zbieracze

1. Pokusa jednak pozostaje. Brewster Kahle podaje, że Biały Dom zmienia swoje stanowiska dla prasy, nie zawiadamiając o tym fakcie. 13 maja 2003 roku komunikat prasowy głosił: „Działania wojenne w Iraku zakończyły się”. Następnie, bez zawiadomienia, zmieniono go na: „Główne działania wojenne w Iraku zakończyły się”. Źródło: e-mail od Brewstera Kahle z 1 grudnia 2003 roku.
2. Doug Herrick, Toward a National Film Collection: Motion Pictures at the Library of Congress, „Film Library Quarterly” nr 2–3, vol. 13, 1980, s. 5; Anthony Slide, Nitrate Won’t Wait: A History of Film Preservation in the United States, Jefferson, North Carolina 1992, McFarland & Co., s. 36.
3. Dave Barns, Fledgling Career in Antique Books: Woodstock Landlord, Bar Owner Starts a New Chapter by Adopting Business, „Chicago Tribune” z dn. 5 września 1997, Metro Lake 1L. Spośród książek opublikowanych w latach 1927–1946, w 2002 roku wydano jedynie 2,2 procent. R. Anthony Reese, The First Sale Doctrine in the Era of Digital Networks, „Boston College Law Review” vol. 44, 2003, s. 593, przypis 51.

Rozdział dziesiąty: „Własność”

1. Home Recording of Copyrighted Works: Przesłuchania dotyczące H.R. 4783, H.R. 4794, H.R. 4808, H.R. 5250, H.R. 5488 i H.R. 5705 przed Podkomisją ds. Sądów, Swobód Obywatelskich i Wymiaru Sprawiedliwości Komisji ds. Sądownictwa Izby Reprezentantów, 97th Cong., 2nd sess., s. 65 (1982) (zeznanie Jacka Valentiego).
2. Gdy prawnicy posługują się słowem „własność”, nie mają na myśli jakiejś samoistnej rzeczy, ale zbiór praw, które są niekiedy powiązane z konkretnym przedmiotem. Zatem „prawo własności” do mojego samochodu daje mi prawo wyłącznego używania go, ale nie daje prawa do jazdy z prędkością 150 mil na godzinę. Najwięcej wysiłku w przełożenie potocznego znaczenia słowa „własność” na „mowę prawników” włożył Bruce Ackerman, i to on uzyskał w tej dziedzinie najlepsze rezultaty., zob., tenże, Private Property and the Constitution, New Haven 1977, Yale University Press, s. 26–27.
3. Opisując, jak prawo wpływa na pozostałe trzy odmiany, nie chcę sugerować, że nie wpływają one na prawo. Jasne, że tak jest. Specyfika prawa sprowadza się do tego, że wypowiada się ono, jak gdyby miało uprawnienia do świadomej zmiany pozostałej trójki. Prawo pozostałych trzech jest wyrażane o wiele bardziej nieśmiało. Zob. Lawrence Lessig, Code: And Other Laws of Cyberspace, New York 1999, Basic Books, s. 90–95; Lawrence Lessig, The New Chicago School, „Journal of Legal Studies”, lipiec 1998.
4. Niektórzy kwestionują ten sposób mówienia o „wolności”. Robią to, ponieważ, gdy rozważają ograniczenia w jakiejś chwili, w centrum ich zainteresowania znajdują się wyłącznie ograniczenia narzucane przez rząd. Ludzie ci uważają, na przykład, że jeśli burza zerwie most, to stwierdzenie, że czyjaś wolność została ograniczona, jest pozbawione sensu. Most został podmyty i z tego powodu jest trudniej dostać się z jednego miejsca do drugiego. Ich zdaniem mówienie w tym przypadku o utracie wolności prowadzi do pomieszania spraw politycznych z kaprysami zwykłego życia. Nie mam zamiaru odmawiać wszelkiej wartości temu węższemu spojrzeniu na to zagadnienie, ponieważ zależy to od kontekstu danych dociekań. Chciałbym jednak zaprotestować przeciwko upieraniu się, że ta wąska perspektywa jest jedynym prawidłowym oglądem wolności. Jak dowodziłem w książce Code: And Other Laws of Cyberspace jesteśmy dziedzicami długiej tradycji myśli politycznej, w której wolność to coś więcej niż tylko działania rządu. Na przykład John Stuart Mill bronił wolności słowa przed tyranią ograniczonych umysłów, a nie w obawie przed zagrożeniami ze strony państwa; John Stuart Mill, O wolności, [przeł. Amelia Kurlandzka, Warszawa 1999, Akme, s. 19]. John R. Commons znakomicie bronił wolności ekonomicznej siły roboczej przed ograniczeniami narzucanymi przez rynek: John R. Commons, The Right to Work, w: Malcom Rutherford i Warren J. Samuels (red.), John R. Commons: Selected Essays, London 1997, Routledge, s. 62. Amerykanie poprzez Disabilities Act (Ustawa o niepełnosprawności) przyczynili się do wzrostu wolności ludzi niepełnosprawnych fizycznie poprzez zmianę architektury miejsc publicznych, tym samym ułatwiając dostęp do tych miejsc; 42 United States Code, artykuł 12101 (2000). Każde z tych działań, mających zmienić istniejące warunki, zmieniało również wolność poszczególnych grup. Skutki tych działań powinny być wyjaśnione, ażeby móc zrozumieć faktyczną wolność w obliczu której stanęła każda z tych grup.
5. Zob. Geoffrey Smith, Film vs. Digital: Can Kodak Build a Bridge?, „BusinessWeek online”, 2 sierpnia 1999, dostępny przez link #23. Dla bardziej aktualnej analizy miejsca zajmowanego przez firmę Kodak na rynku, zob. Chana R. Schoenberger, Can Kodak Make Up for Lost Moments?, „Forbes.com”, 6 października 2003, dostępny przez link #24.
6. Fred Warshofsky, The Patent Wars, New York 1994, Wiley, s. 170–171.
7. Zob. na przykład, James Boyle, A Politics of Intellectual Property: Environmentalism for the Net?, „Duke Law Journal” vol. 47, 1997, s. 87.
8. William W. Crosskey, Politics and the Constitution in the History of the United States, London 1953, Cambridge University Press, vol. 1, s. 485–486: „kładzie kres, opierając się wprost na »najwyższym prawie krajowym«, wieczystym prawom, przypisywanym autorom lub domniemanym prawom na podstawie common law” (podkreślenie autora).
9. Chociaż w latach 1790–1799 w Stanach Zjednoczonych opublikowano 13 tysięcy tytułów, odnotowano jedynie 566 rejestracji praw autorskich; John Tebbel, A History of Book Publishing in the United States, vol. 1, The Creation of an Industry, 1630–1865, New York 1972, Bowker, s. 141. Z 21 tysięcy druków odnotowanych przed rokiem 1790, jedynie w przypadku 12 zarejestrowano prawa autorskie po wejściu w życie aktu z 1790 roku; William J. Maher, Copyright Term, Retrospective Extension and the Copyright Law of 1790 in Historical Context, 2002, s. 7–10, dostępny przez link #25. Przygniatająca większość utworów przeszła bezpośrednio do domeny publicznej. Nawet te utwory, które były objęte ochroną praw autorskich szybko weszły do domeny publicznej, ponieważ okres obowiązywania praw autorskich był krótki. Początkowo okres ten wynosił 14 lat, z opcją wydłużenia o kolejne 14 lat. Copyright Act of May 31, 1790, §1.
10. Niewielu spośród właścicieli praw autorskich odnawiało je. Na przykład, z 25 006 praw autorskich zarejestrowanych w 1883 roku, jedynie 894 zostały odnowione w roku 1910. Przeprowadzono analizę odnowy praw autorskich rok po roku – zob. Barbara A. Ringer, Study No. 31: Renewal of Copyright, Studies on Copyright, vol. 1, New York 1963, Practicing Law Institute, s. 618. Dla bardziej aktualnej i wszechstronnej analizy, zob. William M. Landes i Richard A. Posner, Indefinitely Renewable Copyright, „University of Chicago Law Review” vol. 70, 2003, s. 471, 498–501, wraz z załączonymi wykresami.
11. Zob. Ringer, Study No. 31: Renewal of Copyright, rozdz. 9, przypis 2.
12. Statystyki te są zaniżone. Pomiędzy rokiem 1910 a 1962 (pierwszy rok w którym czas odnowy praw został przedłużony), przeciętny okres odnowy nie był dłuższy niż 32 lata, a średnia dla całego okresu wynosiła 30 lat. Zob. Landes i Posner, Indefinitely Renewable Copyright, s. 471, 498–501, wraz z załączonymi wykresami.
13. Zob. Thomas Bender i David Sampliner, Poets, Pirates, and the Creation of American Literature, „New York University Journal of International Law and Politics” nr 1–2, vol. 29, 1997, s. 255; oraz James Gilraeth (red.), Federal Copyright Records, 1790–1800, U. S. G. P. O., 1987.
14. Jonathan Zittrain, The Copyright Cage, „Legal Affairs”, lipiec/sierpień 2003, dostępny przez link #26.
15. Profesor Rubenfeld przedstawił bardzo ważki argument wynikający z konstytucji, dotyczący różnicy między jedynie „kopiami” a utworami zależnymi, którą prawo autorskie powinno zarysowywać (opierając się na I poprawce). Zob. Jed Rubenfeld, The Freedom of Imagination: Copyright’s Constitutionality, „Yale Law Journal” vol. 112, 2002, s. 1–60 (w szczególności strony 53–59).
16. W ten sposób prawo zostaje uproszczone, ale tylko nieznacznie. Prawo z pewnością reguluje o wiele więcej spraw niż tylko „kopii” – na przykład publiczne odtwarzanie piosenki chronionej prawem autorskim jest regulowane prawnie, chociaż odtwarzanie nie jest samo przez się kopiowaniem; 17 United States Code, artykuł 106 (4). A czasami z pewnością prawo nie reguluje „kopii”; 17 United States Code, artykuł 112 (a). Ale w ramach obowiązującego prawa (które reguluje sprawę „kopii”; 17 United States Code, section 102) istnieje domniemanie, że tam gdzie mamy do czynienia z kopią, tam obowiązuje prawo.
17. Nie twierdzę więc, że należy znieść wszystkie możliwości przedłużania okresu obowiązywania prawa autorskiego. Proponuję, by jego przedłużenie (jeśli ma miejsce) było dobrze uzasadnione i by nie określać jego zakresu na podstawie arbitralnych i automatycznych zmian powodowanych przez technologię.
18. Nie mam tu na myśli „naturalnego porządku” w znaczeniu, że nie może być inaczej. Chodzi mi o to, że ich obecna postać zakłada tworzenie kopii. Sieci światłowodowe nie wymagają kopiowania przesyłanych treści, a sieci cyfrowe mogą być projektowane tak, aby usuwać wszystko to, co kopiują – w efekcie liczba kopii się nie zmienia.
19. Zob. David Lange, Recognizing the Public Domain, „Law and Contemporary Problems” vol. 44, 1981, s. 172–173.
20. Ibid. Zob. także Vaidhyanathan, op. cit., s. 1–3.
21. Umowa może stawiać mi jakieś wymogi. Mogę na przykład kupić od ciebie książkę wraz ze związaną z nią umową, która głosi, że przeczytam ją tylko 3 razy, albo, iż obiecuję przeczytać ją 3 razy. Ale to zobowiązanie (i ograniczenia co do tworzenia tego zobowiązania) wynikają z umowy, a nie z prawa autorskiego. Poza tym zobowiązania umowy nie muszą być koniecznie wymagane od każdego, kto później nabył książkę.
22. Zob. Pamela Samuelson, Anticircumvention Rules: Threat to Science, „Science” nr 293, 2001, s. 2028; Brendan I. Koerner, Play Dead: Sony Muzzles the Techies Who Teach a Robot Dog New Tricks, „American Prospect”, 1 stycznia 2002; Court Dismisses Computer Scientists’ Challenge to DMCA, „Intellectual Property Litigation Reporter”, 11 grudnia 2001; Bill Holland, Copyright Act Raising Free-Speech Concerns, „Billboard”, 26 maja 2001; Janelle Brown, Is the RIAA Running Scared?, „Salon. com”, 26 kwietnia 2001; Electronic Frontier Foundation, Frequently Asked Questions about Felten and USENIX v. RIAA Legal Case, dostępny przez link #27.
23. Sony Corporation of America v. Universal City Studios, Inc., 464 U. S., s. 417, 455 przypis 27 (1984). Rogers nigdy nie zmienił swojego zdania o magnetowidach. Zob. James Lardner, Fast Forward: Hollywood, the Japanese, and the Onslaught of the VCR, New York 1987, W. W. Norton, s. 270–271. 24. Istnieje wcześniejsza i prorocza analiza, zob. Rebecca Tushnet, Legal Fictions, Copyright, Fan Fiction, and a New Common Law, „Loyola of Los Angeles Entertainment Law Journal” vol. 17, 1997, s. 651.
24. FCC Oversight: Przesłuchanie przed Senacką Komisją ds. Handlu, Nauki i Transportu, 108th Cong., 1st sess., 22 maja 2003 r. (oświadczenie senatora Johna McCaina).
25. Lynette Holloway, Despite a Marketing Blitz, CD Sales Continue to Slide, „New York Times”, 23 grudnia 2002.
26. Molly Ivins, Media Consolidation Must Be Stopped, „Charleston Gazette”, 31 maja 2003.
27. James Fallows, The Age of Murdoch, „Atlantic Monthly”, wrzesień 2003, s. 89.
28. Leonard Hill, The Axis of Access, uwagi wygłoszone przed Weidenbaum Center Forum, „Entertainment Economics: The Movie Industry”, St. Louis, Missouri, 3 kwietnia 2003 (zapis przygotowanych uwag dostępny jest przez link #28; historia Leara, nie zawarta w tychże uwagach, zob. link #29).
29. NewsCorp./DirecTV Merger and Media Consolidation: Przesłuchanie dotyczące własności mediów przed Senacką Komisją ds. Handlu, 108th Cong., 1st sess., 2003 (zeznanie Gene’a Kimmelmana w imieniu Consumers Union oraz Consumer Federation of America), dostępne przez link #30. Kimmelman cytuje Victorię Riskin, prezydenta Writers Guild of America, w jej Remarks at FCC En Banc Hearing, Richmond, Virginia, 27 lutego 2003 roku.
30. Ibidem.
31. Barry Diller Takes on Media Deregulation, Now with Bill Moyers, Bill Moyers, 25 kwietnia 2003 roku, zredagowany zapis dostępny przez link #31.
32. Clayton M. Christensen, The Innovator’s Dilemma: The Revolutionary National Bestseller that Changed the Way We Do Business, Cambridge 1997, Harvard Business School Press. Christensen przyznaje, że idea ta po raz pierwszy została zasugerowana przez dziekana Kima Clarka. Zob. Kim B. Clark, The Interaction of Design Hierarchies and Market Concepts in Technological Evolution, „Research Policy” vol. 14, 1985, s. 235–251. Nowsze studium poświęcone temu problemowi, zob. Richard Foster i Sarah Kaplan, Creative Destruction: Why Companies That Are Built to Last Underperform the Market – and How to Successfully Transform Them, New York 2001, Currency/Doubleday.
33. W lutym 2003 roku stowarzyszenie Marijuana Policy Project próbowało wyemitować w stacjach telewizyjnych w obrębie Washington D.C. reklamy, które były bezpośrednią reakcją na serię z Nickiem i Normem. Comcast odrzucił reklamy jako „przeciwne [ich] polityce”. Lokalny oddział NBC, WRC, odrzucił te reklamy nawet ich nie oceniając. Z kolei lokalny oddział ABC, WJOA, początkowo zgodził się wyemitować reklamy i przyjął zapłatę, ale później zmienił swoją decyzję i zwrócił pieniądze. Wywiad z Nealem Levine z 15 października 2003 roku. Oczywiście, restrykcje te nie ograniczają się do polityki względem narkotyków. Zob. na przykład: Nat Ives, On the Issue of an Iraq War, Advocacy Ads Meet with Rejection from TV Networks, „New York Times”, 13 marca 2003, s. C4. Poza powiązanymi z wyborami sprawami związanymi z czasem antenowym istnieje bardzo niewiele przypadków, w których FCC (Federalna Komisja Komunikacji) albo sądy zmuszają do zrobienia czegoś w tej sprawie. Ogólny przegląd – zob. Rhonda Brown, Ad Hoc Access: The Regulation of Editorial Advertising on Television and Radio, „Yale Law and Policy Review” vol 6, 1988, s. 449–479, a dla bardziej aktualnego podsumowania stanowiska FCC i sądów, zob. sprawa Radio-Television News Directors Association v. FCC, 184 F. 3d 872
34. (D.C. Cir. 1999). Władze miejskie korzystają z tej samej władzy co sieci telewizyjne. Mamy niedawny przykład z San Francisco, gdy zarząd przewozów w tym mieście odrzucił reklamę krytykującą miejskie autobusy z silnikiem diesla. Phillip Matier i Andrew Ross, Antidiesel Group Fuming After Muni Rejects Ad, „SFGate. com”, 16 czerwca 2003, dostępny przez link #32. Podstawą odrzucenia było to, że krytyka była „zbyt kontrowersyjna”.
35. Siva Vaidhyanathan prezentuje podobne stanowisko, gdy pisze o „czterech kapitulacjach” prawa autorskiego w epoce cyfrowej. Zob. Vaidhyanathan, Op. cit., s. 159–160.
36. Dowiedzenie, że wszelkie prawa własności opierają się na równoważeniu interesów prywatnych i publicznych jest największą zasługą realizmu prawniczego. Zob. Thomas C. Grey, The Disintegration of Property, w: J. Roland Pennock i John W. Chapman (red.), Nomos XXII: Property, New York 1980, New York University Press.

Rozdział jedenasty: Chimera

1. Herbert George Wells, Kraina ślepców, tłum. Irena Krzywicka [w:] Herbert George Wells, Opowieści fantastyczne, Kraków 1976, Wydawnictwo Literackie, t. 2, s. 109–136.
2. Doskonałe podsumowanie można znaleźć w raporcie przygotowanym przez GartnerG2 oraz Berkman Center for Internet and Society przy Harvard Law School, Copyright and Digital Media in a Post-Napster World, 27 czerwca 2003 roku, dostępnym przez link #33. Członkowie Izby Reprezentantów John Conyers Jr. (przedstawiciel Demokratów z Michigan) oraz Howard L. Berman (przedstawiciel Demokratów z Kalifornii) wprowadzili ustawę, która pozwalała traktować nieautoryzowane kopiowanie przeprowadzane online, jako ciężkie przestępstwo, z karami sięgającymi 5 lat pozbawienia wolności; zob. Jon Healey, House Bill Aims to Up Stakes on Piracy, „Los Angeles Times”, 17 lipca 2003 roku, dostępny przez link #34. Kary cywilne są obecnie ustalone na poziomie 150 tysięcy dolarów za skopiowaną piosenkę. Niedawno RIAA wywołując spór prawny, zażądała (bezskutecznie), aby dostawca usługi internetowej ujawnił tożsamość użytkownika oskarżonego o dzielenie się ponad 600 piosenkami za pomocą rodzinnego komputera; zob. RIAA v. Verizon Internet Services (In re. Verizon Internet Services), 240 F. Supp. 2d 24 (D. D. C. 2003). Taki użytkownik mógł stanąć w obliczu problemu zapłacenia kary sięgającej 90 milionów dolarów. Tego rodzaju astronomiczne kwoty dają RIAA potężny arsenał, wykorzystywany w trakcie oskarżania osób wymieniających się plikami. Ugody, na mocy których czterej studenci oskarżeni o wymianę plików na dużą skalę w ramach sieci uniwersyteckich muszą zapłacić od 12 do 17,5 tysiąca dolarów, wydają się przysłowiowym nędznym groszem w porównaniu z 98 miliardami, które RIAA chciał uczynić przedmiotem procesu sądowego. Zob. Elizabeth Young, Downloading Could Lead to Fines, redandblack.com, 26 sierpnia 2003 roku, dostępny przez link #35. Na przykład branie przez RIAA na celownik wymiany plików przez studentów i pozywanie ich w związku z tym do sądów, doprowadziło uniwersytety do ujawniania tożsamości studentów wymieniających pliki, zob. James Collins, RIAA Steps Up Bid to Force BC, MIT to Name Students, „Boston Globe”, 8 sierpnia 2003, s. D3, dostępny przez link #36.
3. WIPO and the DMCA One Year Later: Assessing Consumer Access to Digital Entertainment on the Internet and Other Media, Przesłuchanie przed Podkomisją ds. Telekomunikacji, Handlu i Ochrony Konsumenta, Komisja Izby Handlu, 106th Cong. 29 (1999) (oświadczenie Petera Hartera, wiceprezydenta Global Public Policy and Standards, eMusic.com), dostępny w: LEXIS, Federal Document Clearing House Congressional Testimony File.

Rozdział dwunasty: Straty

1. Zob. Lynne W. Jeter, Disconnected: Deceit and Betrayal at WorldCom, Hoboken, N. J. 2003, John Wiley & Sons, s. 176, 204; gdy idzie o szczegóły porozumienia, zob. oświadczenie prasowe MCI, MCI Wins U. S. District Court Approval for SEC Settlement (7 lipca 2003), dostępne przez link #37.
2. Ustawa, ukształtowana na wzór kalifornijskiego modelu reformy klasyfikacji czynów niedozwolonych, została przyjęta przez Izbę Reprezentantów, ale odrzucona w głosowaniu Senatu w lipcu 2003 roku. Ogólny zarys sprawy – zob. Tanya Albert, Measure Stalls in Senate: ‘We’ll Be Back’ Say Tort Reformers, amednews.com, 28 lipca 2003 roku, dostępny przez link #38, a także Senate Turns Back Malpractice Caps, CBSNews. com, 9 lipca 2003 roku, dostępny przez link #39. W trakcie ostatnich miesięcy prezydent Bush nadal wyrażał chęć reformy klasyfikacji czynów niedozwolonych.
3. Zob. Danit Lidor, Artists Just Wanna Be Free, „Wired”, 7 lipca 2003, dostępny przez link #40. Przegląd wystawy – zob. link #41.
4. Zob. Joseph Menn, Universal, EMI Sue Napster Investor, „Los Angeles Times”, 23 kwietnia 2003 roku. Istnieje analogiczna teza dotycząca wpływu innowacji na rozpowszechnianie muzyki, zob. Janelle Brown, The Music Revolution Will Not Be Digitized, Salon. com, 1 czerwca 2001 roku, dostępny przez link #42. Zob. także Jon Healey, Online Music Services Besieged, „Los Angeles Times”, 28 maja 2001.
5. Rafe Needleman, Driving in Cars with MP3s, „Business 2.0”, 16 czerwca 2003 roku, dostępny przez link #43. Chciałbym wyrazić wdzięczność dla dr Mohammada Al. Ubaydli za wskazanie mi tego przykładu.
6. GartnerG2 i Berkman Center for Internet and Society przy Harvard Law School, Copyright and Digital Media in a Post-Napster World, 2003, s. 33–35, dostępny przez link #44.
7. Ibid., s. 26–27.
8. Zob. David McGuire, Tech Execs Square Off Over Piracy, „Newsbytes”, 28 luty 2002 roku (Rozrywka).
9. Jessica Litman, Digital Copyright, Amherst, New York 2001, Prometheus Books.
10. Wyjątek na poziomie sądu okręgowego można znaleźć w sprawie Recording Industry Association of America (RIAA) v. Diamond Multimedia Systems, 180 F. 3d 1072 (9th Cir. 1999). To sąd apelacyjny Dziewiątego Okręgu wyciągnął wniosek, że twórcy przenośnych odtwarzaczy MP3 nie byli odpowiedzialni za przyczynianie się do naruszania praw autorskich, ponieważ urządzenie to nie jest w stanie nagrywać, czy też rozpowszechniać muzyki (a jego jedyna funkcja umożliwiająca kopiowanie to przenoszenie plików muzycznych już przechowywanych na twardym dysku komputera użytkownika). Na poziomie okręgowego sądu stanowego, wyjątek można znaleźć w sprawie Metro-Goldwyn-Mayer Studios, Inc. v. Grokster, Ltd., 259 F. Supp. 2d 1029 (C.D. Cal., 2003), w której sąd ustalił, że związek pomiędzy dystrybutorem a jakimkolwiek użytkownikiem jest zbyt słaby, ażeby czynić dystrybutora odpowiedzialnym za przyczynianie się do naruszeń albo odpowiedzialnym za czyjeś naruszenia prawa.
11. Na przykład w lipcu 2002 roku, członek Izby Reprezentantów, Howard Berman wprowadził Peer-to-Peer Piracy Prevention Act (H. R. 5211), który chronił właścicieli praw autorskich od odpowiedzialności za szkody dotyczące komputerów, uczynione, gdy osoby mające prawa autorskie wykorzystują technologię, aby powstrzymać łamanie praw autorskich. W sierpniu 2002 roku, członek Izby Reprezentantów, Billy Tauzin wprowadził ustawę stanowiącą, że technologie pozwalające na redystrybucję cyfrowych kopii filmów nadawanych w telewizji (np. komputery) winny respektować transmitowany kod zabezpieczający (broadcast flag), co uniemożliwia kopiowanie takich utworów. Wreszcie, w marcu tego samego roku, senator Fritz Hollings wprowadził Consumer Broadband and Digital Television Promotion Act, który upoważnia do stosowania technologii chroniącej prawa autorskie we wszystkich urządzeniach związanych z mediami cyfrowymi. Zob. GartnerG2, Copyright and Digital Media in a Post-Napster World, 27 czerwca 2003, s. 33–34, dostępny przez link #44.
12. Lawrence Lessing, Man of High Fidelity, s. 239.
13. Ibid., s. 229.
14. Przykład ten pochodzi z listy opłat ustalonych w trakcie obrad Copyright Arbitration Royalty Panel (CARP), a przytoczony został w postaci, jaką nadał mu profesor William Fisher. Materiały z konferencji iLaw, Stanford, 3 lipca 2003, w archiwum autora. Profesorowie Fisher i Zittrain składali w trakcie obrad CARP zeznania, które zostały ostatecznie odrzucone. Zob. Jonathan Zittrain, Digital Performance Right in Sound Recordings and Ephemeral Recordings, Docket No. 2000-9, CARP DTRA 1 and 2, dostępny przez link #45. Doskonała analiza przedstawiająca podobny punkt widzenia, zob. Randal C. Picker, Copyright as Entry Policy: The Case of Digital Distribution, „Antitrust Bulletin”, lato/jesień 2002, s. 461: „To nie było zamieszanie, tylko znane od dawna bariery dostępu. Analogowe stacje radiowe są chronione przed cyfrowymi inicjatywami, przez ograniczanie możliwości wkraczania na pole działalności radiowej i różnicowanie. Robi się tak w imię płacenia tantiem posiadaczom praw autorskich, ale gdyby nie gra potężnych interesów, można byłoby to robić w sposób, który nie wpływa na media”.
15. Mike Graziano i Lee Rainie, The Music Downloading Deluge, Pew Internet and American Life Project, 24 kwietnia 2001, dostępny przez link #46. Pew Internet and American Life Project doniósł, że na początku 2001 roku, 37 milionów Amerykanów ściągało muzykę z internetu.
16. Alex Pham, The Labels Strike Back: N. Y. Girl Settles RIAA Case, „Los Angeles Times”, 10 września 2003 roku, Business.
17. Jeffrey A. Miron i Jeffrey Zwiebel, Alcohol Consumption During Prohibition, „American Economic Review” nr 2, vol. 81, 1991, s. 242.
18. National Drug Control Policy: Przesłuchanie przed Komisją Izby Reprezentantów ds. Reformy Rządowej, 108th Cong., 1st sess. (5 marca 2003) (oświadczenie Johna P. Waltersa, dyrektora National Drug Control P olicy).
19. Zob. James Andreoni, Brian Erard i Jonathan Feinstein, Tax Compliance, „Journal of Economic Literature”, vol. 36, 1998, s. 818 (przegląd wykorzystywanej literatury).
20. Zob. Frank Ahrens, RIAA’s Lawsuits Meet Surprised Targets; Single Mother in Calif., 12-Year-Old Girl in N. Y. Among Defendants, „Washington Post”, 10 września 2003 roku, s. E1; Chris Cobbs, Worried Parents Pull Plug on File ‘Stealing’; With the Music Industry Cracking Down on File Swapping, Parents are Yanking Software from Home PCs to Avoid Being Sued, „Orlando Sentinel Tribune”, 30 sierpnia 2003 roku, s. C1; Jefferson Graham, Recording Industry Sues Parents, „USA Today”, 15 września 2003, s. 4D; John Schwartz, She Says She’s No Music Pirate. No Snoop Fan, Either, „New York Times”, 25 września 2003, s. C1; Margo Varadi, Is Brianna a Criminal?, „Toronto Star”, 18 września 2003, s. P7.
21. Zob. Revealed: How RIAA Tracks Downloaders: Music Industry Discloses Some Methods Used, CNN.com, dostępny poprzez link #47.
22. Zob. Jeff Adler, Cambridge: On Campus, Pirates Are Not Penitent, „Boston Globe”, 18 maja 2003, „City Weekly”, s. 1; Frank Ahrens, Four Students Sued over Music Sites; Industry Group Targets File Sharing at Colleges, „Washington Post”, 4 kwietnia 2003, s. E1; Elizabeth Armstrong, Students ‘Rip, Mix, Burn’ at Their Own Risk, „Christian Science Monitor”, 2 września 2003, s. 20; Robert Becker i Angela Rozas, Music Pirate Hunt Turns to Loyola; Two Students Names Are Handed Over; Lawsuit Possible, „Chicago Tribune”, 16 lipca 2003, s. 1C; Beth Cox, RIAA Trains Antipiracy Guns on Universities, „Internet News”, 30 stycznia 2003, dostępny przez link #48; Benny Evangelista, Download Warning 101: Freshman Orientation This Fall to Include Record Industry Warnings Against File Sharing, „San Francisco Chronicle”, 11 sierpnia 2003, s. E11; Raid, Letters Are Weapons at Universities, „USA Today”, 26 września 2000, s. 3D.