Burak cukrowy to roślina dwuletnia, której uprawa jest jednym z fundamentów polskiego rolnictwa. Burak stanowi główne źródło cukru, jest też używany jako pasza. Podstawowe zasady uprawy buraka cukrowego omawiamy w naszym poradniku.
Burak cukrowy preferuje gleby żyzne, przepuszczalne i o odczynie lekko zasadowym (pH 6,5–7,5). W uprawie ważne jest odpowiednie przygotowanie pola, przede wszystkim usunięcie chwastów i dobre spulchnienie.
Burak cukrowy najlepiej rozwija się w klimacie umiarkowanym, z ciepłym latem i chłodniejszą jesienią. Roślina ta potrzebuje dużo światła oraz wody, zwłaszcza w początkowej fazie wzrostu. Optymalna temperatura dla wzrostu to 15-25°C.
Burak cukrowy wymaga intensywnego nawożenia, szczególnie azotem, fosforem i potasem. Wysoka zawartość tych składników w glebie sprzyja lepszemu rozwojowi i wyższemu plonowaniu. Burak wymaga także uzupełniania niedoborów magnezu.
Siew buraków cukrowych przeprowadza się wczesną wiosną, zazwyczaj w marcu lub kwietniu, gdy temperatura gleby osiągnie co najmniej 5°C. Odstęp między rzędami wynosi 45-50 cm, a głębokość siewu to około 2-3 cm.
W trakcie uprawy buraków należy kontrolować zachwaszczenie, stosując odpowiednie herbicydy i mechaniczne usuwanie chwastów. Ważne jest także monitorowanie szkodników i chorób, takich jak chwościk buraka czy mszyce, które mogą obniżać jakość i wielkość plonów.
Zbiór buraków cukrowych odbywa się późną jesienią, zazwyczaj w okresie od września do listopada – decyduje o tym osiągnięcie przez rośliny odpowiedniej zawartości cukru.
Bezpośrednio po zbiorze buraki są przewożone do cukrowni, gdzie pozyskuje się z nich zarówno cukier, jak i melasę.