Saletra amonowa i mocznik to dwa najczęściej stosowane nawozy azotowe, które mają wszechstronne zastosowanie w rolnictwie. Oba stanowią bogate źródło kluczowego makroelementu, natomiast działają nieco inaczej, dlatego nie zawsze mogą być stosowane zamiennie. Poznaj główne różnice między nimi.
Saletra amonowa (NH₄NO₃) zawiera 34% azotu, z czego połowa jest w formie amonowej (wolniej uwalnianej), a połowa w formie azotanowej (szybko dostępnej dla roślin). Dzięki temu nawóz działa bardziej kompleksowo i może dłużej zaspokajać zapotrzebowanie roślin na azot.
Mocznik (CO(NH₂)₂) natomiast zawiera aż 46% azotu, dlatego jest jednym z najzasobniejszych źródeł tego pierwiastka. Należy przy tym podkreślić, że jest to azot dostarczany w formie amidowej, która musi zostać przekształcona w glebie w formę dostępną dla roślin.
Saletra amonowa działa znacznie szybciej, ponieważ azot w formie azotanowej jest natychmiast dostępny dla roślin – dzięki temu nawóz ten lepiej nadaje się do błyskawicznego uzupełniania niedoborów azotu.
Mocznik działa wolniej, ponieważ azot w formie amidowej musi najpierw przejść przemiany biochemiczne (hydroliza i nitryfikacja), zanim rośliny mogą go pobrać. Ostatecznie jednak nawóz ten dostarcza roślinom więcej azotu, dlatego jest lepszym wyborem w sytuacji, gdy stwierdzono duże niedobory tego pierwiastka w glebie.
Saletra amonowa jest nawozem uniwersalnym, który można stosować na różnych glebach i w różnych warunkach uprawnych. Nadaje się zarówno do nawożenia wiosennego, jak i w późniejszych fazach wzrostu roślin.
Mocznik z kolei to nawóz o wiele bardziej efektywny, szczególnie polecany do nawożenia przedsiewnego. Działa dłużej, zaspokajając zapotrzebowanie roślin na azot w niemal całym okresie wegetacji. Dodatkową zaletą mocznika jest to, że może być stosowany dolistnie, natomiast wymaga odpowiednich warunków aplikacji, ponieważ zawarty w nim azot łatwo ulega stratom spowodowanym ulatnianiem się amoniaku.
Na koniec dodajmy, że mocznik jest nawozem tańszym niż saletra amonowa, co także może mieć wpływ na ostateczny wybór źródła azotu.